Through the eyes of Ako: busritje

Welkom bij deel vier van "Through the eyes of Ako". Bedankt dat je weer eens tijd maakt om een stukje te lezen over onze samenleving. Vandaag neem ik jullie mee naar een busrit die ik afgelopen weekend heb ervaren. Het was even geleden dat ik met het openbaar vervoer heb gereisd. Ik stapte in vanaf Hilversum-Noord en dacht een kaartje te kopen. Tegenwoordig is het heel normaal dat je met je pinpas ook kan in- en uitchecken! Ik zocht een plekje in de bus en gelukkig was het niet zo druk.

Ik keek rustig rond in de gloednieuwe bus en zag dat er in de afgelopen jaren dat ik niet meer met de bus was gereisd, een heleboel was veranderd. Naast de voorzieningen die er altijd waren geweest, zoals een beeldscherm en aankondigingen per halte waar je bent, was er een nieuwe ontwikkeling die iedereen wel aangenaam vindt, de gratis toegankelijkheid tot wifi in de bus! Ook waren de stopknoppen aanzienlijk groter en in plaats van rood waren ze veranderd in felgele knoppen, veel opvallender dan de vierkante rode knopjes. Al met al is reizen met de bus veel aangenamer en makkelijker toegankelijk voor jong en oud. Dat was het altijd al, alleen zoals gezegd wordt: “Het kan altijd beter".

Heel even sloot ik mijn ogen tijdens mijn busrit en werd ik teruggebracht naar mijn jeugd in Irak. Een busrit waar er nog gerookt werd en het vaak overvol met reizigers was. Een rit kon alleen contant betaald worden of je reisde enkele keren een halte of twee gratis mee als de buschauffeur in een vrolijke bui was. Wanneer een bus overvol is, reis je mee op eigen risico; er zijn wel eens zakkenrollers aanwezig. De veiligheidsmaatregelen zijn niet zoals in Nederland, bijvoorbeeld de noodhamers in een bus om jezelf uit een bus te redden in noodgevallen. Daarnaast ben je zelf verantwoordelijk om bij te houden waar en wanneer je uitstapt en moet je dit van tevoren aangeven bij de buschauffeur. Bovendien is er weinig ruimte voor eigen bagage, natuurlijk wordt er wel eens rekening gehouden met een oudere persoon die een zitplaats wordt gegund. Het is niet zoals in Nederland, waar speciale stoelen zijn aangewezen voor bejaarden of zwangere vrouwen. Ook zijn er geen speciale bussen waar je met een kinderwagen makkelijk toegang tot hebt.

"De volgende halte is Hilversum Centraal Station", zei de vrouwelijke stem in de bus. Ik opende mijn ogen weer en dacht aan het grote verschil in busreizen tussen landen. Een ritje van minder dan tien minuten is hier natuurlijk veel beter georganiseerd dan in Irak. Veel wegen worden nog door verkeersregelaars geregeld. Toen ik er voor het laatst was in 2019 was er al vooruitgang geboekt met verkeerslichten en flitspalen. Langzaam gaat het land ook vooruit, alleen niet in hetzelfde tempo als in de EU natuurlijk.

Dit was het weer voor deze week. Nogmaals bedankt voor jullie tijd en aandacht. Hopelijk tot de volgende keer met een nieuw verhaal en nieuwe inzichten over de verschillen in werelden en culturen.

Tot de volgende bladzijde,

Liefde,

Ako