Iedereen die actief is in een buurt, straat, flat of dorp, weet dat van het een vaak het ander komt. En als mensen met ideeën elkaar ontmoeten, ontstaat er al snel iets nieuws. Dat gebeurde ook toen Jaco Meerveld Allard Bentvelsen van Hilversummers.nl terloops sprak over zijn zoektocht naar een klusruimte. Allard zette Jaco op het spoor van Marcel, de eigenaar van een aantal panden aan de Korte Noorderweg. Toen een buurvrouw hem dezelfde avond op dezelfde Marcel wees, voelde Jaco leiding van boven die voorbij het toeval ging. “Ik stuurde Marcel midden in de nacht een appje. Om 7 uur ’s morgens appte hij terug: welkom!” Nu is er het Klusklooster: een plek waar mensen samen klussen. “We verhelpen hier niks, we helpen elkaar. Het draait echt om sámen.”   

“Klussen is leuk, samen klussen nog leuker, maar met een goed gesprek erbij is het ultiem!”

In het Klusklooster worden we opgewacht door Moos Eerland. Hij is van huis uit pottenbakker, en laat een aantal prachtige, zelfgemaakte mozaïeken zien. Deze avond blijkt hij ook ‘onder de brug’ zijn mannetje te staan. Net als de andere aanwezige mannen.

Samen klussen én een goed gesprek
Jaco en Bert zijn er inmiddels ook. Vanavond gaan ze in ieder geval lassen. Jaco vertelt waar zijn passie voor techniek vandaan komt. “Mijn opa was ook een hobbyklusser. Ik vond het altijd heerlijk om in zijn schuur te staan. Toen hij overleed, kreeg ik veel van zijn spullen.” Jaco werkt in de zorg, maar merkte al snel dat hij daarnaast iets nodig had om zijn hoofd leeg te werken. “Ik reed in die tijd in een moderne Audi. Mijn vrouw vond die auto veel te agressief. Daarop kocht ik mijn eerste oldtimer, een Volvo Amazon uit 1969. De afspraak was dat ik hem goed zou houden en mijn vrouw mooi.” Jaco kluste wat af aan zijn oldtimer. In zijn buurman Tim vond hij iemand die zijn passie deelde. Ze gingen samen klussen. “Het is gezelliger, je leert van elkaar en het is ook handig, want je komt al snel een handje tekort. Maar onder de auto hadden we ook gesprekken over opvoeding, relaties, geld besteden, over het leven. Ik vertelde mijn vrouw: ‘Ik vind het klussen leuk, samen klussen nog leuker, maar met dat gesprek erbij is het ultiem.’ Ze moedigde me direct aan er iets mee te gaan doen.”

Kom maar langs!
Dat gewoon gaan doen, kende een ongebruikelijke start. Jaco kreeg een Volkswagen 412 uit een erfenis. “Een unieke auto, er zijn er maar 25 van in Nederland. Er waren maar twee problemen: hij stond in Monaco en had al 35 jaar niet gereden. Een zwager moedigde me aan de auto te gaan halen. Met twee vrienden trok ik naar Monaco, met een aanhanger. Vierentwintig uur heen, 24 terug. Tijdens die rit is het idee voor het Klusklooster ontstaan. Want Nico, die meereed, had het ineens over een Kever die uit elkaar lag. Een mooi project, maar hij wist niet waar te beginnen. Ik had een suggestie: ‘Blok iedere maandagavond in je agenda. Zie het als een klus-trainingsavond. En ik ga je helpen.’ Thuis vertelde ik tegen Tim dat we die Kever in elkaar gingen zetten. Na drie weken hebben we hem toch weg moeten gooien. Maar er kwamen steeds meer mensen. Met een scooter, een fiets, een schakelaar die het niet meer deed. En ik zei steeds: kom maar langs op maandagavond! Eerst bij Nico in de schuur, toen bij mij. Ik heb voor stadse begrippen best een aardige schuur, maar met 10 man werd het te klein. Dus zochten we wat groters. Want iedereen kwam langs als ik zei: maandagavond. Met een biertje erbij, want het gesprek is ook belangrijk.”

Iets positiefs
Die zoektocht zette hem dus op het pad van Marcel. Daar komt zijn vriend Bert Burema in het verhaal. Bert: “Jaco is van het enthousiasme en het doen, ik probeer er wat doorheen te kijken. Zo vullen we elkaar aan. Ook in het contact met Marcel. Hij had hier op de Korte Noorderweg panden voor onder andere de GGz-dagbesteding. Dat stopte en er waren andere zaken die voor negatieve energie zorgden. Wij wilden iets positiefs en hij dus ook. Zo konden we hier het Klusklooster starten. Althans; we kregen een ruimte. Die stond echter zo vol met spullen dat we eerst wekenlang aan het opruimen waren. Als tegenprestatie mochten we de ruimte gaan gebruiken.”

Meehelpen
Toen alles up and running was, meldde corona zich als spelbreker. Jaco: “Maar we hebben volgehouden. Nu zijn we een Stichting, daarvoor was het vooral mijn droom. Maar ik wil wel dat mijn droom geadopteerd wordt. Ik droom bijvoorbeeld ook van goed licht in het Klusklooster. Dan mag iemand die droom adopteren en er geheel naar eigen inzicht mee aan de slag. Er gebeuren hier geweldige dingen. Jos is nu bijvoorbeeld bezig met een draaibank die van een horlogemaker afkomt. Die is 56 jaar oud. Nadat Jos het heeft gerestaureerd, gaat hij er workshops over geven. En dan gebeuren er vast weer meer geweldige dingen! Onze visie daarbij is: vraag wat je nodig hebt en deel uit wat je over hebt.” Bert deelt nog een belangrijk principe. “We verhelpen je probleem niet, maar helpen je mee. Het gaat echt om sámen. Zo leren wijzelf hier ook van alles. Daarna drinken we met z'n allen wat en delen we onze levensverhalen. Als je elkaar ontmoet, kan er van alles gebeuren.” Bert heeft het nog niet gezegd, of we horen een kreet van onder de brug waar een campertje op staat. “Dit is wel wat anders dan acht uur met een muis in mijn hand op een stoel zitten!”

Wederkerigheid
Bert lacht en deelt nog een principe van het Klusklooster: wederkerigheid. “Donaties zijn welkom, want we hebben spullen nodig. Maar we zeggen nooit dat mensen moeten betalen. We vragen liever: wat kun jij voor ons doen? Deel uit wat je over hebt: tijd, gereedschap, een luisterend oor, geld of kennis. Daar gaan mensen dan over nadenken. En uiteindelijk blijkt dat iedereen iets kan betekenen.” Jaco heeft een paar mooie voorbeelden. “Er kwam een vrouw langs, dubbel linkshandig. Ze had problemen met haar auto. Financieel kon ze niks bijdragen. En ze vond zichzelf onkundig. Uiteraard lieten we haar gewoon meedoen, want iedereen kan iets. Daarnaast kon ze taarten bakken. Dus we kregen een grote appeltaart van haar. Een week later komt er een man met een prachtige Mercedes. ‘Mag die op de brug’, vroeg hij? Hij wilde dat, omdat hij nog nooit de onderkant van zijn auto had gezien. Daarna deed hij een mooi bedrag in de fooienpot. Die man kwam niks halen, maar zocht bijna een excuus om wat uit te delen. Zo werkt het hier. Er komen ook mensen met lichtjes piepende remmen, die eigenlijk alleen hun verhaal kwijt willen. Hoe mooi is dat? Hier word je gezien en dat is enorm waardevol. Dat gevoel van: ‘het is weer maandagavond, we mogen weer.’ Om te klussen of je verhaal te delen. Wees welkom!”

Meer weten over het Klusklooster? klik op de link hieronder.